Ανάμεσα στο περιεχόμενο και το περιέχον

Στη διάλεξη εξετάζονται προϋποθέσεις και συνθήκες υπό τις οποίες το αρχιτεκτόνημα μπορεί -και πρέπει- να στέκεται πλούσιο και περιεκτικό, τόσον ως προς το μικρόκοσμο πού θα στεγάσει (και για χάρη του οποίου οικοδομείται) όσο και ως προς τον ευρύτερο κόσμο πού θα το υποδεχθεί.
Με επίκεντρο το ζήτημα αυτό επιχειρείται η κριτική θεώρηση μιάς αντιπροσωπευτικής επιλογής από τά αρχιτεκτονικά πεπραγμένα του ομιλητή. Συγκεκριμένα, καταγράφονται τρόποι σύλληψης διαφόρων αρχιτεκτονημάτων πού, ενώ, κατά την πρόθεσή τους, προσβλέπουν απαρέγκλιτα στην εκπλήρωση του ζητούμενου στόχου -να είναι δηλαδή περιεκτικά-, αποκαλύπτουν, εν τούτοις, μία ποικιλία δοκιμών από την άποψη των συνθετικών τους διαδρομών και μεθοδεύσεων.
Αυτές διαφοροποιούνται, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, στην προσπάθειά τους να διεκδικήσουν τη βέλτιστη και, κατά το δυνατόν, πιο ακριβοδίκαιη θέση ανάμεσα σε ζεύγη αντιθετικών πόλων όπως
• το (ασύστολα) πληθωρικό και το (ασφυκτικά) οικονομημένο,
• το (απειθάρχητα) ελεύθερο και το (ψυχαναγκαστικά) συγκροτούμενο,
• το λαϊκότροπο και το επίσημο,
• το εξαρτημένο και το αυτόνομο,
• το (ατελές) ανοιχτό και το κορεσμένο
• το συμβιβαζόμενο και το ανυποχώρητο, κ.τ.λ.
Μέσα από την εξιστόρηση αυτών των συνθετικών περιπετειών και των αντίστοιχων μετατοπίσεων ως προς τις σχετικές στρατηγικές επιλογές,
• θίγονται ζητήματα ιδεολογικού προσανατολισμού του αρχιτέκτονα (θεωρούμενου ως ενός διανοούμενου πού είναι «καταδικασμένος» να παρέχει -υπό όρους- υπηρεσίες),
• ανασύρονται χαρακτηριστικές επιδράσεις πού σημάδεψαν την αρχιτεκτονική (αλλά και την ευρύτερη) σκέψη του ομιλητή και, τέλος,
• διατυπώνεται το ερώτημα της -μάταιης (;)- αναζήτησης μιάς «Αρκαδίας» όπου φωλιάζει αρχιτεκτονική αντικειμενικότητα, ευθυκρισία και ευστοχία.